1715 - 1790 Rokoko

Ideał mody tego okresu stanowiła kobieta delikatna, krucha o mlecznej cerze i jasnych oczach oraz włosach, ideałem kobiety z okresu rokoko była Markiza de Pompadour.
W rokoko wszystko było przesadne więc przesadne były też fryzury, noszono wysokie peruki wsparte na stelażach i drewnianych podkładkach. Suknie kobiece, mimo lekkości, nie pozbyły się sznurowanego gorsetu, suknie układano na wiklinowym stelażu, który powiększając się stopniowo przyjął kształt kopuły. Największym powodzeniem cieszyły się suknie luźne tzw. “dezabile”, skrojone bez odcinania w talii. Były one bez zapięcia, wkładane przez głowę. Miały charakterystyczne plecy, gdyż do podkroju szyi przyszyte były fałdy, wydłużone w mały tren. Fałdy na plecach przyszywano lub przypinano do innych typów sukien. “Dezabile” wykonywano z lekkich jedwabi, tafty, gazy i muślinu w kolorach kremowych, białych i różowych. Były one gładkie lub z drobnymi wzorkami. Ozdoby tych sukien były oszczędne - kokardy, wstążki, hafty i sztuczne kwiaty były używane jako akcenty w kompozycji ubioru. Suknie o ogromnych obwodach spódnicy ( krynoliny ) były niewygodne w życiu codziennym. Równolegle wprowadzono więc małe stelaże, rogówki a do nich suknie skrócone, spod których było widać nogi powyżej kostek w atłasowych pantofelkach w kolorze sukni lub białe. Na biodrach formowano pukle z wierzchniej spódnicy połączonej ze stelażem. Po umiarkowaniu początkowego okresu rokoka, w II połowie XVIII wieku wzrastała znów pompatyczność i ozdobność strojów kobiecych. Suknia zmieniła swoją linię. Zastosowano rogówki rozdzielone na półowale naszyte na tafcie i zawieszone w pasie. Bardzo szeroka spódnica uzyskała kształt owalny. Były teraz dwie suknie, spod wierzchniej, rozciętej z przodu, było widać bogatą dekorację sukni spodniej - riusze, “wody”, falbanki, koronki, kokardy.